Buz gibi bir gecede, uykuda yakalandık asrın felaketine.
Binlerce insanın canı toprağa karıştı.
Evler yıkıldı, ocaklar söndü, anneler evlatsız kaldı, çocuklar yetim…
Bir kar yağışı, bir gecede bir milletin hafızasına kazınan tarifsiz bir acıya dönüştü.
Ve biz o gün karın beyazını değil, hüznün rengini gördük.
Türkiye kenetlendi, dünya ayağa kalktı…
Ama zamanla herkes normale dönerken, biz o 6 Şubat sabahına hâlâ uyanıyoruz her gün.
Konteynerde doğan çocuklarımız var artık.
Sobasız gecelerde üşüyen ellerimiz, hâlâ “iyileşemedik” diyor.
Ve şimdi tarih 11 Nisan 2025…
Takvim kış değil. Ama doğa sanki 6 Şubat’ı hatırlatmak ister gibi, yeniden bastırdı beyaz örtüsünü.
Kayısı çiçeğini çoktan geçmişti, dallarda çağala fasulye büyüklüğündeydi.
Ama bir gecede gelen kar ve ardından vuran don, Malatya’nın kalbini bir kez daha durdurdu.
Asrın depreminden sonra şimdi de asrın don felaketiyle yüz yüzeyiz.
Tüm bir şehir sabaha uyanmadan, emeğiyle toprağa can veren çiftçinin yıllık umudu buz tuttu.
Ne kayısı kaldı, ne kiraz, ne elma, ne umut…
Şimdi dallar boş.
Şimdi bağlar sessiz.
Şimdi gözler yine yaşlı.
Artık her kar yağışı bizi sevindirmiyor.
Artık her beyaz örtü yüreğimizde bir telaşa dönüşüyor.
Çünkü biz karı sevmiştik; ama kar bizi sevmemişti…
Malatya’da bir üretici “Don değil, yüreğim yandı” dedi.
Bir diğeri “Ellerim nasır tuttu ama ekmeğim buz tuttu” diye ağladı.
Ve şimdi yine yetkililer ekranlarda…
Yine afet ilanı istiyoruz, yine yardım bekliyoruz.
Ama kim ne yaparsa yapsın, bu toprakların acısı yardım kolilerine sığmaz.
Biz, iki kar yağışında da toprağa gözyaşı döken bir şehiriz artık.
İki kar, iki felaket…
Biri canımızı aldı, biri ekmeğimizi.
Biri bizi yerle bir etti, diğeri bizi ayakta tutan dalları kırdı.
Bu satırları yazarken ellerim titriyor, gözlerim buğulu…
Çünkü bu şehir artık ne zaman kar yağsa, bir felaket bekliyor arkasından.
Biz Malatya’yız…
Bir elimizde yıkıntıların tozu, diğer elimizde donmuş çağalalarla hayata tutunmaya çalışıyoruz.
Ve şimdi sesleniyorum:
Bu şehir unutulmasın.
Bu çiftçi yalnız kalmasın.
Bu toprak, yeniden meyve versin, ama en çok umut versin…
Çünkü biz artık karı değil, baharı bekliyoruz.
REMZİ HAYTA YAZDI
İlgili
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)