“Desinler İçin Yaşayanlar “

Artık kimse olduğu gibi değil, olduğu gibi görünmek de istemiyor. Herkesin gözleri başkasının hayatında. Kim, nerede yemek yemiş, hangi arabaya binmiş, kahvesini nerede içmiş… Hayatlarımızı sanki bir tiyatro sahnesiymiş gibi yaşıyoruz. Sahne arkasında dert, sıkıntı, geçim mücadelesi var ama perde açıldığında lüks, şaşa, gösteriş… Desinler ki “filan mekânda oturdu”, desinler ki “şu arabaya biniyor”, desinler ki “ne kadar şık, ne kadar havalı”. Peki ya gerçek? O gerçeğin sesi çıkmıyor artık. Çünkü o gerçeği kimse duymak istemiyor.

Bir bardak çaya elli, bir fincan kahveye yüz lira veriyoruz ama selamı, tebessümü, hal hatır sormayı, dert paylaşmayı bir kuruşluk değer görmüyoruz. Asgari ücretle çalışan genç bir kardeşimizin elindeki telefon maaşının üç katı. Ama olsun, ayıp olmasın, desinler ki “o da geri kalmadı”. Benzin olmuş elli lira, ama yürümek ayıplanıyor. Araba varken yaya yürümek, Ayıp olur ya sonra derler bak arabası varda buraya yürüyerek gelmiş))

Ne düğünlerimiz eskisi gibi, ne cenazelerimiz… Düğünde tavalarla yemek dağıtılıyor, cenazede mevlüt sonrası ziyafetler veriliyor. Ama neden? Gerçekten geleni ağırlamak için mi? Hayır. “Desinler” için. “Adam oğlu evlendirdi ama bir tabak yemek vermedi” denmesin diye. “Anasının mevlüdünü yaptı ama çorba bile dağıtmadı” denmesin diye. Peki, o yükü kim çekiyor? Gelin babası, damat anası, Cenaze sahibi. Hepimiz biliyoruz ki bunlar yardımlaşma değil, yarışma… Ve bu yarışta kazanan yok, herkes kaybediyor.

Bugün bir emniyet bülteni geldi elimize. Dolandırıcılık vakası. İnanılmaz bir hikâye, inanılmaz bir plan. İnsanlar, insanları kandırmak için film çeviriyor artık. Ama haberimizi okuyan yok. Ciddiyeti kimse sevmiyor. Magazin olsun, dedikodu olsun, bir ünlünün ne giydiği konuşulsun, işte o zaman okuma rekoru kırılıyor. Çünkü okuyan değil, izleyen; düşünen değil, sömüren bir toplum olduk.

Çaycısı, berberi, inşaatçısı, marangozu herkes gazeteci olmuş sosyal medyada. Herkesin bir fikri var, bir haberi var ama bilgi yok, doğruluk yok, etik yok. Kaza oluyor, biri yardım edeceğine video çekiyor. İnsan yere düşmüş, biri el uzatacağına story atıyor. Bu mudur insanlık?

Bir zamanlar “bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” derlerdi, şimdi o yılan evimizi sarmış, hala selfie çekiyoruz. Kimse kimseye karışmasın diyoruz ama herkes de birbirinin hayatına burnunu sokuyor. Aile terbiyesiyle büyüyen insanlar sessizce kenara çekiliyor, yalancılar, iftiracılar, sahtekârlar alkışlarla baş köşeye oturtuluyor. Dürüstlük ödüllendirilmiyor, cezalandırılıyor.

Sosyal medyada takipçi peşinde koşan fenomenler her gün yalan yanlış bilgilerle insanları kandırıyor. Ama ne hikmetse kimse dur demiyor. Çünkü bu düzeni besleyen biziz. Bizler izledikçe, bizler alkışladıkça, bizler “desinler” diye yaşadıkça bu düzen devam edecek.

Peki, bu böyle gider mi? İyileşir mi bu toplum?

Açık yüreklilikle söylüyorum: Hiç umudum yok. Daha da kötüye gideceğiz. Çünkü bozulmaya prim veriyoruz. Çünkü karakterli olmak değil, kurnaz olmak makbul sayılıyor. Çünkü herkes kendi işine değil, başkasının işine karışıyor.

Bu gidişat durur mu? Evet, durur ama önce kendimize aynada bakmamız gerek. Sahi, son ne zaman aynaya sadece fiziksel görüntümüz için değil, vicdanımızı tartmak için baktık? Ne zaman kendimize sorduk: “Ben iyi bir insan mıyım?”

Desinler için değil, kendin için yaşarsan, karakterinle, vicdanınla, ailenden aldığın terbiyeyle yaşarsan o zaman bir şeyler değişir. İşte o zaman çocuklarımıza, torunlarımıza bırakabileceğimiz temiz bir toplum umudu yeşerir. Şükretmeyi, sade yaşamayı, yardımseverliği yeniden hatırlarız. O vakit belki yeniden başlarız “İnsanız” demeye…

Çünkü insanlık, kaybettiğimiz yerde değil; unuttuğumuz yerde başlar. REMZİ HAYTA YAZDI